اردي بهشت ...

صبح كه از خواب بيدار ميشم و توي هواي گرگ و ميش ميرم توي حياط خونه، اينقدر بوي گل و بهار و شكوفه توي فضا پخشه كه عجييييب خاطره ي بهشت برام زنده ميشه ... 

و چقدر اسم اين ماه به حق و درست انتخاب شده چون زيباترين و خوشبو ترين ماه زميني، توي شهر و مملكت من قطعا اردي بهشته ...

ماهي كه چشم نواز و روح نوازه ... 

_________________________________________________________________

چند روز پيش با اضافه شدن روزهاي كاري، بحث ماموريتهاي ما هم شروع شد. 

و استارت اولين ماموريت واحد كاري با من بود به منطقه اي كه از بس سرسبز و زيبا بود واقعا دست كمي از زيباترين خطه هاي شمال كشور نداشت.

هدف، روستاهاي دورافتاده بود. همينطور كه داشتيم از مسير رد مي شديم و گهگاهي آدمهاي اون منطقه رو مي ديدم و يا بعضا باهاشون حرف مي زديم و چوپانهايي كه داشتند گوسفندهاشون رو به چراي بهاره مي بردند، با خودم فكر كردم واقعا سهم آدمهايي كه جز از طبيعت چيزي نمي دونند و با دستاوردهاي ديگه ي بشري چندان ميونه اي ندارند و زندگي شون در اوليه ترين نيازهاي زميني و بشري و توليد مثل خلاصه ميشه و افق نگاهشون جز تا انتهاي سرزمينشون به ندريت فراتر ميره، در افزايش و باروري خرد جمعي آيا با اونهايي كه در حال ساخت و كشف و توسعه ي ابزارها و انتقال معاني و دانش و نوآوري و توسعه و ... هستند، برابري مي كنه؟

يا شايد درست برعكس چيزي كه ما فكر مي كنيم، خِرد، فرآيندي درونيه و بيشترين خوراكش رو براي پردازش در درون از همون سادگي قابل لمس طبيعت دريافت مي كنه و نه بازيهاي پيچيده ي انسانها در هر بُعدي ... 

و شايد هم تركيبي از هر دو - سادگي و بي خبري  و سكون در برابر پيچيدگي و جنبش و هياهو - در تقابل و گاهي تعامل با هم جهان رو به سمتي مي بره كه خرد، تعالي پيدا مي كنه ... 

كي ميدونه واقعا؟

_________________________________________________________________

گاهي لازمه باشي و گاهي لازمه آرام و در كمال سكوت و بي حرفي، رد بشي ... مثل نسيم ... 

اما گاهي مجبوري طوفان بشي و خرابي به بار بياري ... تا شايد مسيري براي رد شدن پيدا كني ... 

اميدوارم بعد طوفان، اگر واقعا چاره همينه، خرابي اونقدر از حد بگذره كه بي درنگ، آبادي از راه برسه ...