آنگونه عاشقم که اگر دست بر زنی / چون ماجرای موج بیابی مشوشّم ...

امروز صبح بعد از شاید بیست و اندی سال، دوباره برخورد کردم به ماجرای رابعه بنت کعب ... و ماجرای عشقی که جسته گریخته از زبان مرسده اون سالها شنیده بودم رو اینبار کامل خوندم ... ماجرای این عاشقانه ی خونین رو ...

البته که بغض کردم ... و البته که باز از خودم پرسیدم که چرا باید راه عشق اینقدر ناهموار باشه و البته که خود رابعه جایی که بکتاش بابت تن ندادن به عشقبازی ازش شاکی شده گفته که " از این راز آگاه نیستی" ... و البته که راز آنست که سرگشوده نمیشه و بر کسی عیان نمیشه و مثل رمز، رمزگشایی نمیشه ... و البته که شاید هرگز هم نشه فهمید که چرا راه عشق به وصال ختم نمیشه یا اگه شد باز هم ساده نیست ... اما بهرحال من بازهم بغض کردم ... و باز هم بغض می کنم حتی اگر عشق، همون کوره ای باشه که توش ناخالصی هات می سوزه و نابود میشه و هر ادعا هزار به هزار سنجیده میشه تا آنچه در نهایت از تو بمونه خلوص باشه و صداقت ... و تویی که از خودت گرفته شدی به بهانه ی معشوق ... تا که در نهایت، اگر که لایق باشی، در اون رازی که گفته نشاید، حل بشی ...

___________________________________________________________________________________________________________

حوصله ی خیلی چیزا رو ندارم ... به همین دلیل هست که باید کمر همت رو ببندم و در راه قوی تر شدن مدام و همواره پیش بتازم تا هرچه کمتر مجبور باشم که با جماعت و خلق در ارتباط باشم ... اونم ارتباطِ مبتنی بر نیاز ...

گاهی واقعا احساس می کنم آدمها از وقتی که مجبور شدند از غار دربیان و با جماعت انسانی در این حد وسیع دمخور بشن، تنهاتر شدند ...

___________________________________________________________________________________________________________

دل که آیینه ی شاهی ست غباری دارد

از خدا می طلبم صحبتِ روشن رایی

#حافظ