من نه آنم که زبونی کشم از چرخ فلک؟؟؟؟ یا من همانم؟!!!

دنیای اطراف ما به شدت ذینی (ذهنی_ عینی) هست و بعضی از آدمها شاید دانسته و شاید ناخودآگاه به شدت دارند از این قابلیت دنیا برای پیشبرد مطامع خودشون استفاده می کنند و بعضی دیگه شاید چون به این کارکرد جهان آشنا نیستند دارند به شدت رنج می کشند ...

خلاصه ی قصه اینکه هرآنچه در این جهان اتفاق می افته در حقیقت دو سو داره: یکی خود اون اتفاق و یکی مشاهده کننده ش ... و در نهایت معنای اون اتفاق توسط مشاهده کننده ست که ایجاد می شه و بعد همسوی اون معنا قصه ها متولد میشن و سایر قضایا ....

اینکه تفسیر ما و برداشت ما از اتفاقات و مسائل بر اساس چه الگوها و قواعدی انجام میشه خودش مثنوی صد من کاغذه ... ولی چیزی که مهمه اینه که تا مشاهده کننده ای نباشه، هیچ چیز در این جهان معنا نداره .... شاید کل دلیلی که جهان برای بقا و ادامه به موجودات هوشمند نیاز داره همین باشه ...

_______________________________________________________________________________________________

چند روز پیش با رفیقک نشستیم برنامه هامو راست و ریس کنیم ... آخراش دیگه حوصله ش جفتک اندازان سر رفته بود و اینچنین شد که برنامه ی آخری که ادیت کرد الان مدام داره خطا میده و خلاصه که دو روزه هی شبکه رو میذارم برای train و تهش جواب لازم رو نمی گیرم. حوصله ندارم بهش بگم بیاد برای ادیتش ... ضمن اینکه یه نکته ی دیگه رو هم من یادم رفته بود بگم و دوباره باید یه ادیت مهمِ دیگه بذاریم روی برنامه و اینچنین است که مجبورم خودم یه تکونی به خودم بدم توی برنامه نویسی و تتمه ی هرچی از ایام دور بلدم رو بالا بکشم بلکه بتونم کاری از پیش ببرم ...

باید دید بالاخره من در نبرد تن به تن با غول برنامه نویسی برنده میشم یا من همانم که زبونی کشم از چرخِ فلک و دست از پا درازتر مجبورم برم در خونه ی رفیقانِ ره و استمدادِ همّت کنم ...

_______________________________________________________________________________________________

دلتنگ بودم ... خیلی دلتنگ ...

عکسش رو گذاشتم wallpaper گوشی م ... هر لحظه ای که اومدم بغض کنم، لبخند مهربونش توی نگاهم نشست ... عکسش اونقدر زنده ست که احساس می کنم هر لحظه ممکنه لب از لب باز کنه و باهام حرف بزنه و بگه " همه چی درست میشه " ...

یه روزِ تموم عکسشو تماشا کردم و بعد باز wallpaper م رو عوض کردم که این قصه رو از دیدِ غیر نهان کنم و بذارمش یه جای امن در اعماقِ قلبم ...

از خودم پرسیدم هیچ فکر کردی تو برای اونی که هنوز داری براش تا این اندازه دلتنگی می کنی دیگه هیچ معنایی نداری؟

به خودم جواب دادم: این دلتنگی برای آدمی نیست که هست ... بلکه شبیه یه جور سوگ هست ... سوگِ دلتنگی برای کسی که روزگاری بوده و تو عشقِ تا عمقِ جان رو نسبت بهش حس کردی ولی دنیای شما دوتا دیگه از هیچ بُعدی اشتراک و همپوشانی نداره ... مثل کسی که از این جهان میره به جای دیگه ای که تو چیزی ازش نمی دونی ... اما این از عمقِ این دلتنگی کم نمی کنه ... حتی اگر فرکانسش کمتر شده باشه ...

_______________________________________________________________________________________________

همه چیز خوبه و من بابت همه ی قصه هایی که در قالب شادی یا رنج برای من رقم خورده از صمیم قلب سپاسگزارم ...

با اینهمه نمی تونم هیچ تضمینی به کائنات بدم که غر نزنم و گله و شکایت نکنم ... بهرحال هر آدمی برای ادامه نیاز به یه سری پیشرانه داره و در شرایط سخت، غر زدن حامی شایسته و خوبیه

اما بهرحال مراتبِ سپاسِ من همچنان سر جای خودش باقیه ...

_______________________________________________________________________________________________

هم دیدنی بودی

هم خواستنی بودی

هم چیدنی بودی

هم باغچه مون گل داشت

زنجیر میخواستم

دستاتو بخشیدی

از من تا اون دستا

هر درّه ای پل داشت

پل بود، اما ریخت

گل بود، اما مُرد

عمرِ منم قدِّ

عشقت تحمل داشت

هر روز پاییزه

هر هفته پاییزه

هر ماه پاییزه

هر سال پاییزه

پنهونم از چشمات

ماهِ پسِ ابرم

من کاسه ی صبرم

این کاسه لبریزه ....

#هر_روز_پاییزه

#محسن_چاوشی