به صدق كوش كه راستي زايد از نفست ...

نگفتن حقيقت در زمان درست و به شكلي كه واقعا هست - نه بطور گزينشي و در زمان نابجا - شكل زننده تري از دروغه ...

و دروغ به گمان من، اولين و مهمترين خط قرمز هر ارتباطي هست ... 

چون اعتماد، كه شالوده بناي محكم هر رابطه اي هست، با دروغ براي ابد در هم پيچيده ميشه ... و رابطه اي كه با دروغ در هم آميخته ست هرگز پتانسيل رسيدن به عشق رو نداره ... 

و هر آنچه كه از عشق خالي باشه، كالبدي بي روح بيشتر نيست و روزي نه چندان دور، حتما پاي ادامه ش لنگ ميشه و  بر زمين مي افته ... 

به صدق كوش كه راستي زايد از نفست

كه از دروغ، سيه روي گشت روز نخست ... 

___________________________________________________________
 

قصه هاي اين روزهاي دنيا بي اندازه عجيب و غريب شده ... 

يا شايد بوده و ما اينقدر گرفتار و غرق در خودمون و روزمره هامون بوديم و هستيم كه نديديم و نشونه ها رو نگرفتيم ...

حتي چينش ستاره ها توي شب اونقدر زيباتر شده كه نظريه ي تكرار فصل ها و تكراري بودن چرخش زمين به دور خورشيد براي من كه كاملا منتفيه ... 

اين چينش عجيب ستاره و ماه، حكايت از اين داره كه هر بار مسيري جديد داره پيمايش ميشه ... پس جهان در هر بار چرخش داره چيزي از نو رو تجربه مي كنه و مسيري تازه رو طي مي كنه ... 

دنيا در حال تجربه ي اين قصه هاي به قول پويا " آخر الزماني" داره پرده ي آخر رو به روي صحنه مي بره ... 

و كي ميدونه شايد قصه نويس داره اوج هنر و اعجاب انگيزي ش رو در پرده ي آخر به رخ مي كشه ... 

بادا كه چشم تماشاي ما، در نهايت رو به زيبايي و قدرت بيكران اون گشوده بشه و قلبهامون در حضور تام و كامل او كه هر ذره اي آينه دار جمال بي نظيرش هست، به آرامش عميق برسه ...