شفای جهان ...

پذیرش دنیای بیرون از ما، مخصوصا وقتی گستره ی دنیامون محدود و کوچیک میشه، تبدیل به فاکتور خیلی مهمی توی زندگی مون میشه ... 

خانواده، فامیل، مدرسه، دانشگاه، محل کار و  ... همه ی اینها از همون ابتدای پروسه ی شناخت ما، اهمیت پذیرش و پذیرفته بودن رو بهمون دیکته می کنند ... غافل از اینکه مهمترین و بزرگترین حس پذیرفته بودن اول در درون خود ما باید اتفاق بیفته ... 

اما بهرحال وقتی گستره ی دنیای ما محدود میشه، خیلی هامون - حتی اگر پرنده صفت و بلندپرواز - عاقبت یه گوشه از ذهنمون به قفس نشینی عادت می کنیم و منتظر جیره ی آب و دون و توجه روزانه مون از محیط اطراف می مونیم ... 

این میشه که یه ذره جیره مون جابجا و کم و زیاد شه، کل وجودمون از نوسان احساسات منفی پر میشه ... 

________________________________________________________________

هیچ توهینی برای وجود نامحدود انسان، بدتر از القاء محدودیت نیست.

و هیچ محدودیتی جز در حیطه ی ذهن، معناپذیر نیست.

همه ی اجزاء در این دنیا در محدوده ی ذهن ما معنادار میشه و اتیکت می خوره، خارج از محدوده ی ذهنی، فقط سکوت، آرامش، فراوانی و امنیته ... خارج از ذهن، همه چیز در وحدته ...

ذهن، هرگز ارباب نیست، ابزاره. باید اونقدر نسبت به این موضوع آگاه بشیم که بتونیم آگاهانه اونو به خدمت بگیریم نه اینکه بهش سواری بدیم ... 

________________________________________________________________

از عمق جانم از مردم روستاهای داراب، توی این ماموریت اخیرم، سپاسگزارم. 

به خاطر یادآوری عملیِ این نکته که خارج از محدوده ی کار و زندگی من، دنیای بسیار وسیعی گسترده ست که تمام چیزهای مورد نیازم رو با عشق و سخاوت و مشتاقانه بهم ارزونی می کنه ....

به خاطر تائید عملیِ این نکته که دنیای اطراف من بازتاب همون چیزیه که خودم بهش ارزونی می کنم و به این ترتیب، عشقی که من به دنیا می بخشم، بی فایده نیست و حتما و بلاشک روزی به خودم برمیگرده ...