جامعه بدون حریم ...

جامعه ی بدون حریم، یه جامعه ی سالم نیست ... در بیانِ سلامتِ روان، یکی از مباحثِ مهم، قابلیتِ تشخیصِ مرز بین میزانِ صمیمیت و حفظِ حریم شخصی هست. داشتنِ مرزهایی که به جهان حد و حدودِ ما رو یادآور بشه مساله بسیار مهمی در حفظ سلامت روان فرد و جامعه ست.

نداشتن حریم واقعا یه رد فلگ بزرگه که دلالت داره بر مجموعه ای از اتفاقات غیرمعمول که نباید نادیده ش گرفت ...

جامعه ای که اجزاش رو تشویق می کنه به نداشتن حریم و باز کردن قصه هاش برای همه و overshare، جامعه ای هست که تا مرزِ در هم شکستنِ حریمِ روانِ آدماش پیشروی کرده و از این مسیر هم در حال بهره کشی هست.

اینکه آدما به جایی برسن که به میل خودشون overshare کنند و مسائل خصوصی و درونی شون رو روی ریلِ تماشا بریزند، نشونه ی اینه که به مرز خطرناکی از حریم شکنی و روان فروشی نزدیک شدیم.

اعتیاد به جلبِ توجه با به حراج گذاشتنِ هرچه هست و نیست، یکی از تبعاتِ این روان فروشی هست ...

کاش حواسمون به تبعاتِ قصه هایی که کل زندگی مون رو بی صدا و نرم و آروم و بی حواس تحت الشعاع قرار میدن، باشه و قبل از اینکه واقعا دیر بشه، جدی بگیریمشون ...