بهارِ بی منت

مری هم رفت ... پریشب بعد از کش و قوس فراوان بالاخره یه وقت ست کردیم و همدیگه رو دیدیم.

با آرش اومده بود. حال آرش خوب نبود، فرت و فرت سیگار دود می کرد. این یکی تموم می شد میومد یه مشت تیکه مینداخت و دوباره می رفت دودکشش رو راه مینداخت.

مری گریه شو می خورد. منم مسخ بودم. هی اشکم می اومد دم مشکم، هی می خوردمش که فضا مکدر نشه.

اونقدر همه رفتند و دارن میرن که انگار ایران به اندازه ی تمام جهان بزرگ شده و آدمهاش به وسعت دنیا قد کشیدند.

تمام ترسم، التهاب دنیای فعلی بود برای رفتنش ... اینکه به سلامت بره، به سلامت برسه و خیالم راحت باشه بابت رسیدنش به فرصتِ یه شروعِ جدید.

نمی دونم برای تمامِ این قصه ها باید لعنت فرستاد و ناراحت بود یا صرفا تماشا کرد و این شکل از بودن و زندگی رو پذیرفت و تجربه و مزه مزه کرد.

هربار که کسی از ایران میره من به اون سال دوردست گره میخورم و داغِ نبودنش باز یه گوشه از قلبم تازه و سنگین میشه. نبودنی که امکانِ یه قصه ای که شاید با نرفتنش می تونست رقم بخوره رو تا اینجای زندگی از من گرفت ...

خدایا، هر کسی رفت، هرکجا هست عمیقاً به سلامت دارش ...

_____________________________________________________________________________

دیروز هوا بهاری و سردرگم بود.

یه لحظه سرد، یه لحظه گرم و سوزان ... یه جا آفتابی یه جا همزمان نم نم بارون ...

حالِ رفیقک هم بهاری بود ... پیشنهاد جیم زدن داد منم که پاااایه

رفتیم یه جایی موازی بزرگراه حسینی الهاشمی ... یه بچه رودخونه ای داشت که لی لی بین کوه های سرسبز برای خودش راه افتاده بود ... گوشه کنارشم کنسرت قورباغه ها بود ... نمی دونم البته سانس اصلی شون رسیدیم یا تمرینی چون تقریبا همه شون فالش می رفتند

خلاصه که در هیچ جای مخیله م نمی گنجید اینهمه زیبایی همین چند قدمی من توی دلِ شهر پنهان شده باشه ...

و همین کشفِ زیباییِ نزدیکِ پنهان در قلبِ زندگی روزمره عمیقاً حالمو خوب کرد.

_____________________________________________________________________________

رفیق ...

می دونم که هستی

کنارم همیشه

اگه جنگ شه

اگه پاندمی شه

توو دنیا رفیق ...

رفیق ...

محاله تو باشی

آدم کم بیاره

اگه حتی از آسمون غم بباره

یه دریا رفیق ...

یه وقتایی دنیا

جوری آوویزونه

که آدم حیرون می مونه

خیالی ولی نیست

اگر که رفیقی

پیشت باشه شونه به شونه ...

#رفیق

#بابک_افرا