با تو غزل به سادگیِ حرف می شود ...

گاهی روزهای آدم بی وقفه و نفسگیر و طاقت فرسا جلو میرن اما چیزی این بین هست که به آدم قدرت ادامه میده ... 

گاهی حتی نمی دونیم دقیقا چه چیزی ... شاید خود همین روند طاقت فرسا باعث میشه آدم به منابع پنهان انرژی درونی ش متصل بشه ... 

بهرحال هر چیزی که هست، جاری بودن و ادامه دادن حتی در خلال سختی ها، به مراتب قشنگ تر از وا دادن و یکجا مرداب شدن و کم کم ته نشین شدن و به پایان رسیدنه ... 

این روزهای سخت درس و مشق و پیک خوردن کار هم میگذره ... 

امیدوارم ازشون خاطره های زیبا بجا بمونه ... 

__________________________________________________________

امروز حین گشتن برای پیدا کردن مکان برگزاری کلاس جبرانی، مجبور شدم تک تک کلاسهای سه طبقه رو بگردم ... 

همینطور که داشتم از در کلاسهای دیگه رد می شدم و براندازشون می کردم، چیزکی از مطالب اساتید به گوشم می خورد ... 

مثل روحی بودم که داشت دنیا رو از بالا تماشا می کرد ... فارغ از اون و واقف به اون ... یهو احساس کردم چقققققدر همه چیز در بطن خودش شبیه یه بازی کودکانه س ... 

ولی ما همچنان این بازی رو ادامه می دیم ... شاید چون قراره چرخ و فلک دنیا با اشکها و خنده ها و ترسها و لذتهای ما همچنان بچرخه و بچرخه ... تا وقتی که وقتش برسه و این چرخ هم از گردش رها شه و یه گوشه ای تا ابد بایسته ... 

__________________________________________________________

این روزهای ماموریت و استان گردی، با همه ی سختی هاش هنوز هم برای من پر از تازگی و انرژیه ... 

دیدن پنبه زاران خورشید، رقص پروانه ها روی برگ بید، آسمون های هزار رنگ از غروب، کوههای کوچیک و بزرگ و جاده های جدید و بکر و صعب العبور، مزارع و محصولات آماده ی برداشت، تجربه ی تازه ی  نادیده ها و ناشنیده ها و ... هر کدوم در نوع خودش آینه ای در مقابل رخ دوسته ... و نصیب من از تماشای اونها، انعکاس عشقیه که قلبم رو عمیقا گرم می کنه و انرژی ادامه رو برام تامین می کنه ... 

فارغ از اینکه این روزهایی که دارن میگذرن، باقیمانده ی روزهای جوانی من هستند ...

__________________________________________________________

چیزی نگفتی و گفتی نگویم و رفتی که قصه، پُر ابهام تر شود ... 

آنقدر گریه نکردی میانِ بغض، تا چشمِ اشک سرانجام، تَر شود

امشب کنارِ غزلهای من بخواب، شاید جهانِ تو آرام تر شود ... 

#زنده_یاد_افشین_یداللهی