سرزمین من ...

سرزمین من جاییه که خیلی از چیزها و ماجراهاش روی روح و روانت تانگو میره. سرزمینی که قانون تقریبا داره یه نقش فرمایشی و فانتزی، چیزی شبیه مترسک سر خرمن، رو توش بازی می کنه ... جایی که خیلی ها توش به توانمندی می رسن ولی به محض توانمند شدن، به جای موندن و مشارکت در بهتر ساختنش یا اقلا جلوگیری از تخریب بیشترش ازش به سمت مدینه های فاضله و ساختار یافته فرار می کنند ... سرزمین من جاییه که توش انواع و اقسام سازمانها بیش از اینکه نقش کاربردی داشته باشند، یا نقش ماکتی از اون سازمان رو دارند یا در حالت بهتر - یا شایدم بدتر - نقش لوایی دارند: لوا و پوششی برای انجام آن کار دیگری که معمولا چندان ربطی به اسم و کارکرد اون سازمان هم نداره ... جایی که خیلی هامون کمر همت بستیم که کیسه هامون رو از خاک زرش پُر کنیم و بریم یه گوشه ی دیگه از دنیای خدا روی غنائمِ یادگاریمون نغمه ی وطنم وطنم سر بدیم. 

 

 

اما سرزمین من همون جاییه که نمونه ای از هفت اقلیم جهان رو توی خودش جمع کرده. معانی عمیق، عشق، مهربانی، انساندوستی و محبت رو ... سرزمین من همون جاییه که آدمهاش وقتی میرن گردش، با کمال میل، غذای بیشتری با خودشون می برن تا اگه همسایه ای کنارشون زیلو انداخت یا اگه آدم بی بضاعتی بوی غذاشون رو شنید، یا حیوون گرسنه ای بهشون نزدیک شد، بتونند اونا رو به سفره شون مهمون کنند. همون جایی که آدماش در مواقع بحران بی کفایتی دولتمردانشون رو با همدلی و سرعت جبران می کنند. مردم سرزمین من هنوز هم با همه ی رخنه های فرهنگی و کم و کاستی ها، با همه ی عیب و ایرادها و ضعفشون، باهمه ی هیجانی بودن و عقبگردشون،یه عقبه ی فرهنگی ریشه دار دارند. اصالتی که دلهاشون رو بزرگ و وسیع و نزدیک هم نگه میداره و همینه شاید که شیرازه ی این مملکت با همه ی فشارها و تعرض ها و دزدیها و فسادی که قلب این مرز و بوم رو زخمی کرده، هنوز از هم نگسسته ... 

پاینده باشه مهر و محبتی که قلبها رو به هم نزدیک می کنه و در مواقع سختی و جراحت، مرهم همدلی و حمایت رو روی دلها میذاره ...

 

#لاله_برومندی

#سرزمین_من

#ایران

#سیل

#مسوولان_؟_کفایت 

 

 

قلب چوپون فکر نی بود ......