پاییزِ تازه نفس ...

روزهای آخر شهریور و شروع پاییزِ تازه برای من با آنفولانزا همراه بود ...

تازه داشتم دوباره به یاد می آوردم که بازارگردی و رستوران گردی و تفریحات تنهایی رو مزه مزه کنم و ازشون لذت ببرم که حسود روزگار نتونست طاقت بیاره و این ویروس کوچولوی شیطون رو انداخت به آوارم که یکم از تقلا بیافتم و شور گردشهای تنهایی از سرم بیافته ...

خلاصه که توی این وانفسای بی وقتی یه هفته ای از زندگی عقب افتادم و تازه دیروز یکمی سرپا شدم و بدو بدو افتادم دنبال کارها ... رفیقک هم البته خیلی کمک کرد دیروز ولی خوب من و طلا خانم هنوز یه عالم راه داریم برای ادامه ...

هنوز پرونده ی امتحان پیشِ روی مهم مون رو نبستیم که رفیقک دوباره یه شپش چدید پیدا کرده انداخته وسط که من وسوسه شم بندازمش توی کلاهم ... اینطور که پیش بریم فکر کنم تا ته سال همینطور میخوایم امتحان بدیم ...

ببینیم چی میشه تهش دیگه ...

_________________________________________________________________________________

این روزها که کم کم با خودم وارد صلح و عشق شدم، دارم باز هم بیشتر به این حس مطمئن میشم که تجربه ی آدمها و جمعهای مختلف بیش از اینکه برای من انرژی بخش و شادی آفرین باشه، انرژی گیر و خسته کننده ست.

مدتهاست که نمی تونم آدمها یا جمعهایی رو اطرافم ببینم که حضورشون برام موجبات آرامش خاطر واقعی باشه ... آرامش خاطری که از سطوح بالاتر انرژی اونها نسبت به من بهم منتقل بشه ...

ما آدمها به طرز ناامیدکننده ای دچار نقصانیم ... و این نقصان در هیچ نقطه ای با به هم پیوستن آدمها به کمال حتی نزدیک هم نمیشه چه برسه به منجر ...

و من الان در ابتدای میانسالی به چشم های تجربه دارم می بینم که تمام آنچه در جوانی به خورد ما دادند و آرمان ما شد، مُشتی دروغ درخشان و پرزرق و برق بود که هیچ جای زندگی خریداری نداشت ...

و اغلب آدمهای بزرگسالِ دورانِ جوانی مون که در نگاه ما درکی از اون همه شور و شوقِ عارفانه و آرمانی نداشتند و مُشتی روزمره زیستِ عادتزده بودند، در حقیقت، دنیادیدگانی باتجربه بودند که از گذار پرپیچ و خم زمانه ای که ما ابتدای راهِ سرمستی ش بودیم عبور کرده بودند و تا پستی های زمانه این راه رو طی کرده و به این درک رسیده بودند که: "تمام آنچه در جوانی به خوردِ اونها دادند و آرمانشون شد، مُشتی دروغ درخشان و پرزرق و برق بود که هیچ جای زندگی خریداری نداشت ... "

چون دنیا و آدمهای اون به طرز ناامیدکننده ای دچار نُقصانند ....

_________________________________________________________________________________

ممنون کیتی، ممنون هپی ... بابتِ بودنتون و عشقِ خالصتون حتی اگر بر مبنای نیاز و سپاسگزاری ....

همین ابرازِ زیبای عشق هم خودش هنری هست که هرکسی ازش برخوردار نیست ...

_________________________________________________________________________________

بخشی از کارهای دردستِ انجاممون توی این دو سه ماه اخیر انجام شده و کم کم آماده ی ارساله ...

امیدوارم که مثل قاصدکها برن و با خودشون بهار و شادی برامون همراه بیارن.

تا دوست چه خواهد و چه پیش آرَد ...

_________________________________________________________________________________

"حتی اگر همه ی دنیا

تو را در آعوش بگیرند

در غیابِ کسی که دوستش داری

یتیم خواهی بود ... "