روزهاي قرنطينه ....

اين روزهاي خوب، روزهاي قرنطينه و خونه نشيني، روزهاي آرام و بي هياهو و بي عجله و كم شتاب، روزهاي لخت و سنگين و خواب آلود، يه برش كوتاه دور از روزهاي كودكيه ... روزهايي كه گذشت زمان يه سير تكراري داشت و هيچ چشم انداز و آينده ي مهمي جز همين روزي كه در اون به سر مي برديم وجود نداشت. 

همه چيز در يك حلقه ي تكراري روزمره اما قشنگ مي گذشت. در بي ذهني مطلق، در لحظه!

اين روزها شايد تبديل بشن به قصه هايي كه پدربزرگها و مادربزرگهاي آينده نسل به نسل و سينه به سينه به نوه هاشون منتقل كنند. و يا شايد صدها سال بعد به رنگ افسانه ها و قصه هاي تخيلي دربيان. 

اين روزهاي كم رقيب رو كه كمتر در ذهن تاريخ بشر تكرار ميشن بايد مغتنم دونست. روزهايي كه دنيا به مدد يكي از كوچكترين اجزاء خودش ايستاده تا كمي از اين ماراتن طولاني و طاقت فرسا، نفس تازه كنه.

___________________________________________________________________________

شايد اين قاعده ي آدم بزرگهاست كه در مقابل محبت خالص طرف مقابلشون، بي هوا چرتكه ي حسابگري هاشون پيش چشماشون مياد. 

انگار كه نمي تونند باور كنند كسي اونها رو فقط به خاطر خودشون دوست داشته باشه. انگار كه اگه چيزي راحت و بي هوا به دستشون بياد، توي ذهنشون هميشه يه جاي كارش بايد بلنگه و ازش فرار كنند. 

شايد براي همينه كه توي دنياي آدم بزرگها، عشق ناب، افسانه اي بيش نيست ... 

و براي همينه كه كساني كه ساده به زندگي هاشون ميان و عشق رو بي ادعا بهشون ارزوني مي كنند، گزينه هاي جذابي نيستند و حتما بايد محبت رو خودشون با سختي به دست بيارن تا قدرش رو بدونند ..... 

___________________________________________________________________________

اين هم از اولين ماه بهاري سال جديد كه كم كم داره به نيمه عمر خودش نزديك ميشه ... 

و اين همه يعني چه زود ناگهان دير مي شود ...