هميشه لحظه ي آخر، خدا نزديكتر ميشه ...

پس فايده ي دوست داشتن چيه اگه قرار باشه توي پستوي دلهامون قايمش كنيم؟

دوست داشتن وقتي قشنگه كه از گرماش، ته ته هاي يه دل گرم و اميدوار بشه ... كه حس خوبش، تكيه گاه سخت ترين لحظه هاي يه آدم باشه ... همون لحظاتي كه قلب آدم جوري يخ مي زنه كه احساس مي كنه ديگه چيزي براي سنجاق كردنش به مختصات مكان و زمان نمونده ... 

دوست داشتن همون سنجاق بايد باشه .... هموني كه حتي وقتي به يه تار مو بند ميشي، بازم ميتوني سر پا بموني ...

دوست داشتن هاتون رو نذاريد گوشه ي دلتون ... به جهان هديه ش كنيد.... به اونايي كه دوستشون داريد. به خانواده تون ... عشقتون، بچه هاتون، دوستانتون ... 

چيزي كه آدما رو محفوظ نگه ميداره، همين انرژي هاي دوست داشتنه ... همين عشق هاي جاري و لا غير ... 

_______________________________________________________________________

دوران پسا كرونا، دوراني كه آدمها دوباره كم كم همه ي اين روزها رو فراموش مي كنند و باز هم به عادتهاي روزمره و شتابزدگي سرسام آورشون بر مي گردند، برام جذاب نيست ... 

نمي دونم از كي بشر اينقدر شيفته ي روزمرگي و عادتزدگي و شتاب شد كه ديگه نمي تونه سكوت و آرامش و طمأنينه رو تاب بياره و براي رد شدن از اين جنس قصه ها و برگشتن به جنون سرعت و تكرار ديوانه وار لحظاتي كه اسمشو گذاشته زندگي، لحظه شماري مي كنه ...

_______________________________________________________________________

آدمهاي روزهاي سخت، ديگه اون آدمهاي قبل نيستند. 

هميشه چيزي از جنس رفتن، ته ذهنشون تازه مي مونه ... 

چيزي كه منتظر يه صداست كه بياد و بهشون بگه : " بزن بريم، وقتشه ... " 

همون صدايي كه توي اون روزهاي سخت هميشه بهشون ميگفت: "دووم بيار! هنوز وقتش نيست ..."