کوه ...

دیشب بعد از چندین ماه رفتم کوه ... 

کوه در شب ... 

به وضوح می دیدم که خسته وار قدمهام رو برمیدارم اما هر قدمی یه تلاش رو به جلو بود ... توی دامنه هوا کمی شرجی و نسبتا گرم بود ... بی طاقت شده بودم ... می دونستم برای همآغوشی با باد باید ارتفاع بگیرم ... و دلم به شدت صدای باد رو می خواست ... همین اشتیاق، منو علیرغم ضعف و خستگی شدیدی که داشتم بالا برد ... به محض اینکه از تنگه ها بالاتر رفتم موسیقی باد شروع شد ... قلبم آروم گرفت ... عجیب بود که دیشب برخلاف همیشه وقت به پا شدن آتیش شبونه برای چای، نرفتم پای آتیش و عاشقانه بهش زل بزنم ... برعکس به بوی سوختن چوب از دور اکتفا کردم و فقط نشستم و عظمت دیواره ی سترگ و افراشته ی مقابلم رو تماشا کردم و چقدر دلم میخواست همونجا ساعتها بشینم و به منظره ی روبروم خیره بشم که از یک طرف دیواره های دور و نزدیکِ کوه بود و از طرف دیگه دره ها و از بین این دو شهری با چراغهای روشن، دور دور و نزدیک نزدیک ... 

به تمام چیزهایی که توی دل کوه بود، به تک تک قدمهام، به امید و اشتیاق رفتن، به لحظه ی خوب رسیدن به یه جای دنج، به صدای باد، خنکای شب، ماه نیمه مهتابی بر فراز گداره ها، صدای زوزه ی گاه و بیگاه شغالها، به مورچه ها، به عقرب باشکوه و بزرگی که بی صدا و بی آزار از یه سانتی من از روی سنگی که بهش تکیه داده بودم رد شد و به شکاف کوچیکی که توی سنگ بود پناه برد، به بوی آتیش و چای کوه، به سفره ی ساده و بی ریای شبانه روی سنگریزه ها، به فشار تک تک سنگهایی که کف پام حتی از ورای لژ کفشم حسشون می کرد، حتی به زمین خوردن میون راه توی شیب تندِ برگشتن، به همه ی اینها احتیاج داشتم ... 

و الان درد خوشایندی که کف پام و توی ماهیچه هام احساس می کنم خاطره ی بازیابی یه سرخوشی ساده ی فراموش شده ست که از شب پیش برام به یادگار مونده ...

کوه برای من نمونه ی فشرده ی زندگیه ... سرشار از همه چیز ...

بابتش بسیار سپاسگزارم ... 

---------------------------------------------------------------------

به جرأت میگم که عشق، مترادفِ به حقِ جنس " زن " هست ... 

اگر زنها نبودند چیزی به نام عشق، رویای عقیم خداوند می شد در زمین ...

اینو مدتهاست که از عمق جان حس می کنم ... 

قلب چوپون فکر نی بود ......